Eénpitter met pit

Vrijdagmiddag was er in ’t Hert, het wijkcentrum van de aanpalende wijk Willemskwartier, een bijeenkomst van de gemeente in het kader van Stadsvisie 2020. Een deel van het programma was voor zzp’ers in stadsdeel Midden, waar de de wijk waarin ik woon ook bij hoort. Wat hebben wij aan elkaar, wat heeft de wijk of de stad aan ons en hoe zien wij dat over acht jaar. Dat soort vragen. Heel nuttig, want de meesten zagen elkaar voor het eerst. En we zijn met velen, want er waren 870 uitnodigingen de deur uit gegaan. De genodigden waren niet allemaal op komen dagen... Zeker te druk...

Ik begin me wel steeds meer te storen aan de benaming zzp’er, die steeds vaker wordt gebruikt, maar de lading niet dekt van wat ik doe. Als ik me beperk tot mijn eigen beroepsgroep: journalisten die eigen baas zijn heten al sinds mensenheugenis ‘freelancer’. Dat mag van mij zo blijven, hoewel andere zelfstandig ondernemers daar weer bezwaar tegen hebben.

Zelfstandige zonder personeel. Het is een beetje sneu gaan klinken, de laatste jaren. De bijklank is die van een groep mensen die geen baan (meer) heeft en nu tegen wil en dank zelf maar wat voort ploetert. Zzp, zielig zonder pensioen. Met een eigen bedrijfje (let op het verkleinwoord!).

Zonder personeel. Je bent dus zonder iets, niet helemaal compleet. Beetje negatieve benadering, vind ik. Voel ik me niet mee gekend en ik ga daar niet in mee. Laat de belastingdienst me maar een zzp’er noemen, ik ben een freelancer. Of eventueel een éénpitter. Mét pit.

<< Terug naar het overzicht